erasmusplein.net

INLEIDING

Zeker weten: ik heb in mijn lange leven - ja, dat kan ik met enige trots vermelden; vóór de oorlog geboren! - heel veel concerten bijgewoond. Uitvoeringen verzorgd door orkesten, klein en groot; solo door pianisten; duo's: viool en piano, zangstem met piano, cello met piano; strijkkwartetten; koren en andere combinaties. Maar niet zovelen waren er van die bijzondere klasse waarvan je tijdens het optreden beseft: dit is fenomenaal. Wanneer spreek je eigenlijk van fenomenaal? Wel, als je - ik heb ook de Van Dale geraadpleegd - iets meemaakt, vaak door een persoon of meerdere personen geproduceerd, dat je betovert. Dat je denkt: dit is heerlijk. Dit is uniek. Een heel bijzondere sensatie.

In het vervolg zal ik verslag doen van mijn eerste oefeningen op de viool, van mijn groeiende interesse in grote violisten, om tenslotte te vertellen over mijn bewondering voor de Nederlandse topvioliste Janine Jansen.

Wat voorafging in de eerdere hoofdstukken

Ik schreef over het prilste begin van mijn vioolstudie en het eerste orkest waarin ik als tiener plaats nam.

Nu even terug naar de jaren '50 van de vorige eeuw.

Een bescheiden periode vind ik, vooral als ik een vergelijking maak met de huidige tijd. Neem de massamedia van nu, bestonden die destijds? De radio en de krant verzorgden het nieuws. Het ANP voorzag ons van de feiten, de verschillende omroepen gaven hun mening daarop. De AVRO liet de stem horen van de liberalen, de NCRV die van de christenen, de VARA kwam op voor de arbeiders en de katholieken luisterden naar de KRO. De Van Veens behoorden tot de laatste categorie, wat ook min of meer de verplichting met zich meebracht dat je abonnee was van een rooms dagblad; in Rotterdam hield dat in: een abonnement op de Maasbode. Zo geschiedde.                                                                                                                            Informatiekanalen waren er in bescheiden mate. Naast de krant (ik was toen al een verwoed krantenlezer) en de radio - ondanks het verbod van de bisschoppen luisterden wij gewoon ook naar de "rooie"VARA - was men aangewezen op het Polygoonjournaal in de bioscoop. Vooral in de schoolvakanties ging ik graag naar de Cineac. Een kaartje was goedkoop, je installeerde je op een gunstige stoel, niet teveel vooraan, het liefst zoveel mogelijk in het midden, en kon zo lang als je wilde, blijven zitten. Het programma bestond uit een afdeling journaal, gevolgd door korte films, bijvoorbeeld die met Charlie Chaplin of Laurel en Harley. Dit filmmenu van ongeveer een uur werd continu opgediend. En in het nieuwsgedeelte kon je Zijne Excellentie Willem Drees zien. En professor Romme. Natuurlijk ook iedere keer een reportage waarin Koningin Wilhelmina of een ander lid van het Koninklijk Huis optrad, van een eerbiedig commentaar vergezeld.

De kustsector was er nauwelijks in vertegenwoordigd. Als je een eigentijds kunstenaar wilde zien, was je meestal slechts aangewezen op een foto in de krant. Of op de hoes van een LP in een platenzaak. Begrijp je nu wat een heerlijke gewaarwording het opleverde als je naar een concert ging en voor het eerst een beroemd musicus optrad. In levende lijve Eduard Flipse! Zijn broer Marinus Flipse achter de vleugel. Als jong muzikantje keek je tegen hen op. Inspiratief. Een groots voorbeeld, waarin je kon